Ik woonde 19 jaar in een maisonnette aan de Akbarstraat. Al mijn kinderen zijn daar geboren. Het was er soms koud, we hadden geen cv. Mijn nieuwe woning is goed geïsoleerd. Maar ik mis de gezelligheid. De buurvrouw boven was als een moeder voor mij. Zij woont nu boven de Bos en Lommerschool.
We hebben een eengezinswoning met drie verdiepingen. Jammer genoeg is er aan de voorkant geen balkon, dat hebben ze later anders gedaan. Achter hebben we een groot balkon, maar daar zie je alleen andere huizen. In de zomer zit ik vaak voor mijn voordeur, dan zie je mensen voorbijkomen. Daar voel ik me opgelucht. Mijn man verbouwt groente in het voortuintje.
De Kolenkitbuurt is echt mijn buurt. Ik wilde er niet weg, maar het is niet meer zoals vroeger. Er was hier een grote speeltuin, die missen we. Daar zaten we met de kinderen, het was een ontmoetingsplek voor de bewoners. Het is wel fijn dat er geen auto’s in de straat rijden. Dan kunnen de kinderen veilig naar buiten. Met de nieuwe buurtbewoners hebben we weinig contact. Ze zeggen hallo, dag en dat is het. Iedereen is druk, je ziet ze niet.
We hadden een buurtkamer met activiteiten voor kinderen. Tien jaar lang, totdat het plat ging. Aan de overkant bij BACK waren koffieochtenden voor vrouwen. Ik hoop dat er snel weer een plek komt waar we elkaar kunnen ontmoeten. We organiseren met een paar buurtbewoners een rommelmarkt bij de nieuwe school. Daar kunnen mensen spullen kopen en verkopen. En bij elkaar zijn, dat maakt ze blij.
Meer lezen over de Kolenkitbuurt? In dit boekje staan verhalen, interviews en foto’s van de buurt en de mensen. Wil je liever het boekje thuisgestuurd krijgen. Stuur dan een mailtje naar communicatie@eigenhaard.nl